Hendrik Groen met zijn club OMANIDO is de beste reclame die ik ooit gezien heb voor het maken van goede keuzes. De weergave van het dagelijkse leven in zijn bejaardencentrum was ontzettend herkenbaar. Sommige gesprekken en voorvallen waren uit het leven gegrepen: de vinnige oude dames die een nieuwkomer aan hun tafel afkatten: die plaats is bezet. Gevolg: een timide aftocht van degene die het toch al vreselijk vond om voor het eerst naar de eetzaal te gaan. De angst van de bewoners om ook maar ergens tegen in opstand te komen omdat het misschien wel tegen hen zou kunnen werken. De jaloezie in plaats van blijdschap om de meevaller van een ander.

Het was allemaal wat uitvergroot, maar toch: waarom zakte de een weg in een moeras van zelfbeklag en lukte het de ander wel om ondanks verdriet of een ernstige kwaal nog alles uit het leven te halen? Verdrietig, maar toch met elkaar aan de koffie of een borrel. Veel pijn, maar je toch in een boot laten hijsen en je pijn een beetje vergeten. Die keuzes maakten het leven in ieder geval lichter. Goede propaganda.

Dat brengt mij bij een heel ander onderwerp: onze gemeenteraad. De verschillende partijen zullen ons om de oren slaan met al hun goede bedoelingen. Het zal weer moeilijk worden om een goede, verantwoorde beslissing te nemen wie we onze stem gaan gunnen. Maar we doen mee: we gaan kiezen. Welbewust en weloverwogen, want we zijn wel oud, maar nog niet dood.